Boeken, columns

 

Arjuna Zorg en Coaching 

Thuiskomen bij God door de poort van Ik-ben
.Een aantal jaren geleden hoorde ik mezelf zeggen in een groep: ”ik ben nog niet bij mezelf, dat duurt altijd een stief kwartiertje bij me”. Ik zag vraagtekens om me heen en opeens moesten we allemaal hard lachen om deze absurde uitspraak. Ik had rust in mijn body-mind systeem verward met bij mezelf zijn. Maar wat is ‘bij mezelf zijn’ dan wel, dacht ik en zo ging ik weer opnieuw op zoek. Een zoektocht die begon op mijn twintigste met het zoeken naar God en de waarheid achter de wereld van de verschijnselen. Ik bezocht in het begin verschillende kerken en spirituele stromingen en begon met het praktiseren van spirituele oefeningen, zoals reflectie op mijn denken, voelen en willen en meditatie. Het voelde als een schoonmaakproces. Veel nutteloze en ondermijnende overtuigingen werden opgeruimd en pijnlijke gevoelens geheeld. Ook bracht het me in de loop der jaren intense ervaringen van licht, andere dimensies en liefde. Dit was heel vervullend, maar altijd tijdelijk. Ik bleef het gevoel houden dat ik in het alledaags bewustzijn niet samenviel met mijn essentie, het Zelf in ons of het Christus-bewustzijn. Dus ik bleef het gevoel houden dat er iets te bereiken viel. Ik las veel boeken en werd gefascineerd door de grootsheid van het bewustzijn in de mens, die je ervaren kunt door te verblijven in het hier-en-nu: zonder denken. De pure ervaring van Ik-Ben. Dat was volgens de boeken de poort naar de andere dimensie in de mens, althans zo las ik het. Maar de diepgang die ik proefde in boeken zoals die van Tolle, ervoer ik normaliter niet. Ik bleef vaak een afgescheidenheid ervaren en worstelen met het voelen en betekenis geven aan de Ik-Ben ervaring in mij. Totdat ik de stilte retraite van de spirituele leraar Mooji bijwoonde.

Het ervaren van het Zelf, onze essentie of het bewust voelen van Ik-Ben, blijkt eigenlijk heel simpel te zijn. Gewoon even voelen dat je bestaat. Of gewoon even je lijf met zijn energieën voelen. Zo simpel en gemakkelijk is het. Lastiger is om langer in dit gewaarzijn te blijven. Dan komt gewoonlijk mijn mind in opstand: ik ga dan van alles denken en mijn aandacht vliegt al snel alle kanten op. Maar door de stilte van de retraite, ging dat al snel beter. Naast het oefenen in het gewaarzijn van mezelf werden we ook gecoacht op onze vragen. Zinnen die in deze gesprekken me raakten waren: ‘in de pure Ik-ben ervaring val je samen met God’……., ‘als je in het gewaarzijn bent van jezelf ontstaat er ruimte voor wat het leven door jou wil laten ontvouwen’, …….., ‘genade is een factor in het leven, die voorbij gaat aan elke logische redenering of voorspelling’………creatie- of geloofskracht is een van de grote powers van het Zelf……Door deze gesprekken, de energie van de retraite en het constant beoefenen van het gewaarzijn van Ik-ben, kwam ik in een diepe stilte. Een stilte die mijn body-mind systeem transparant maakte. Ik had het gevoel dat ik aan een spiritueel infuus lag, dat mijn onderbewuste van onware overtuigingen schoonmaakte. Overtuigingen die mijn identiteit of persoonlijkheid hebben gevormd en mijn leven(servaringen) bepaalden en deels nog bepalen. Opeens zag ik in een flits het verband tussen alles. Tussen Mijzelf, de kracht van wat je allemaal denkt of gelooft, mijn body-mind systeem met al zijn overtuigingen en mijn leven. In deze flits wist ik wie ik werkelijk ben en zag ik dat ik mijn eigen leven schep en altijd al geschapen had door waar ik mijn geloofskracht aan gegeven heb. Dat mijn levenssituatie van nu, mijn geloof in al mijn overtuigingen, gevoelens en wensen van mijn persoonlijkheid weerspiegelt en dat als ik meer gewaar ben van Ik-ben, mijn leven heel anders zal verlopen. Niet zoals vele boeken me uitnodigen om te creëren wat je wil (want wie is dat in mij?) maar om de weg vrij te maken voor wat het leven met mij wil. Dat ik instrument van het leven word.

Dit besef was niet mentaal, want mentaal had ik dat al jaren op een rijtje, wat de drijfveer geweest was voor mijn spirituele disciplines. Het was nu anders, alsof dit op een diepe laag, die normaliter onbewust voor me is, dit herkend en erkend werd. Ik begreep dat er niets hoeft te veranderen om bij mezelf te zijn. En dit te weten en te doorzien was heerlijk en vervullend.

Kort na de retraite schreef ik het volgende in mijn dagboek op: “Ik ben een week verder en het leven gaat gewoon weer door. De diepgang van de stilte is minder en de mind speelt weer telkens op. Maar mijn herinnering en dit verworven inzicht is springlevend. Telkens komt de zin omhoog dat ik in de pure Ik-ben ervaring met (de) God(svonk) samen val. Dat maakt me zacht en ontroert me nog vaak. Het is alsof ik eindelijk heb gevonden wat ik al die tijd buiten me zocht, waarbij ik altijd maar afhankelijk was van de genade of ik bij mezelf kom komen. Het is een rijk gevoel en vol verwachting klopt mijn hart voor wat het leven me gaat brengen. Niet alleen op sinterklaasavond, maar telkens weer in het Nu”.